Ons Eiland aan de Veen bevindt zich precies tussen twee natuurgebieden. Daarnaast heeft de provincie nog eens een weiland omgetoverd tot bos om hiermee de bomen te compenseren die gekapt zijn bij de vernieuwing van de provinciale weg. Iedere dag trekken massa’s vogels van het ene gebied naar het andere en gebruiken ons Eiland als overstap.
Het zal je dan ook niet verbazen dat roofvogels ons Eiland ook hebben ontdekt, voor zover ze er al niet waren. Regelmatig zien we een sperwer als een straaljager door de bomen vliegen en een vogeltje er tussenuit pikken. Buizerds cirkelen boven het Eiland en de weilanden erachter. Eksters en kraaien zijn vooral in het voorjaar actief op zoek naar nesten om leeg te roven. Dit jaar hadden we in de hoogste boom op het Eiland zelfs een kraaiennest, alsof we een piratenschip voorstellen.
Al in het eerste jaar dat we het Eiland overnamen, maakten we kennis met een koppel bosuilen. Het was toen blijkbaar een goed muizenjaar, want tot onze verrassing stonden we toen oog in oog met maar liefst twee uilskuikens. In 2014 hebben we hier uitgebreid verslag van gedaan.
Maar in 2015 bleef het stil. We hoorden wel de uilen, maar we zagen ze niet. Geen kuikens, maar ook de ouders zagen we niet in de bomen op de houtkade. Deze houtkade is een uniek stukje natuur geworden op ons Eiland. Deze 50 meter lange kade vormt de verbinding tussen de brug naar het vasteland en de rest van het Eiland, waar ons huisje en de moestuin staat. Op de kade groeien diverse soorten bomen en struiken, hoog en laag. Dat maakt het een ideale plek voor vogels om te foerageren, te rusten en de oversprong te wagen naar het bos. Dit geldt dus ook voor de uilen en eventuele andere roofvogels.
Dit jaar zagen we weer regelmatig een prachtige bosuil in bruin verenkleed. Aanvankelijk vloog ie weg als we de kade opkwamen. Een prachtig gezicht hoe een vogel met een spanwijdte van een meter geheel geruisloos weg zweeft over het pad. Maar het duurde niet lang of de bosuil bleef zitten om ons nieuwsgierig aan te blijven kijken tot we over de kade het Eiland hadden bereikt, of andersom, de kade hadden verlaten. Aangezien de bosuil meestal op dezelfde takken in dezelfde bomen zat, was ie redelijk voorspelbaar.
Enkele weken later constateerde Boerin Suuske dat er een tweede bosuil zat. Met grote ronde ogen en donkergrijs van kleur. Erg schuw. Een kleine blik naar de bosuil en deze vloog al weg. Ik heb geprobeerd deze vogel op de gevoelige plaat vast te leggen, maar dat was niet gemakkelijk. Ik heb me zelfs vergist. Toen ik dacht dat ik ‘m eindelijk te pakken had, bleek het toch de andere bruine bosuil te zijn. Door de lichtval leek ie donkergrijs. Kijk maar eens op dit twitterbericht.
Op een mooie middag liep ik over de houtkade terug naar huis. Allerlei vogels maakten een lawaai van jewelste en Boer Teun was driftig aan het timmeren aan de overkant van de Veen, als ik boven mijn hoofd een lichtgrijs dotje zie zitten op een overhangende tak. Een volslagen verrassing, want rond deze tijd van het jaar had ik dit niet meer verwacht: er zat een prachtige takkeling vlak boven mijn hoofd!
Voorzichtig ben ik terug gelopen en heb de fotocamera uit mijn tas gehaald. Vervolgens ben ik weer over de kade gelopen en heb de takkeling op de film vastgelegd, zoals ik het lichtgrijze dotje voor de eerste keer waarnam om de toeschouwer van dezelfde ervaring te laten genieten. Zo rustig als ie daar zat, zich van geen enkel kwaad bewust. Hoog in de boom klonk een zachte, waarschuwende skwiek van de schuwe donkergrijze bosuil om de kleine, stoere takkeling te waarschuwen voor het grote tweebenige gevaar. De takkeling keek naar beneden, keek me aan en skwiekte zachtjes terug. Ik ben toen doorgelopen en heb de donkergrijze bosuil nog mooi gefotografeerd. Daarna heb ik ze met rust gelaten en met traantjes van geluk ben ik van het Eiland gegaan en naar huis gelopen. Wat een prachtige ervaring!
Daarna hebben we het uilskuiken niet meer terug gezien. Alleen de bruine bosuil zien we nog wel eens zitten, maar de takkeling heeft zich niet meer zo openlijk laten zien. Het is lastig om na te gaan welke bosuil nu het mannetje is en welke het vrouwtje. Aan de kleur en uiterlijk kun je dit niet afleiden. Over het algemeen is een vrouwtje gemiddeld 42 cm groot en het mannetje 40 cm. Ik heb het idee dat de bruine bosuil de grootste is, en dus het vrouwtje. Maar qua gedrag zou ik weer denken dat dit precies andersom is. Het mannetje zorgt namelijk voor het voedsel van het uilskuiken en voor het vrouwtje. Het vrouwtje blijft altijd bij het kuiken, ook als deze aan de wandel gaat en tot takkeling promoveert.
Kortom, onze bosuilen zijn weer terug en het zal me niet verbazen dat ze dit jaar nog het één en ander van zich zullen laten horen en zien!
Je ervaring heb je mooi verteld, prachtig als je zoiets meemaakt.