Toen viel het kwartje

We wisten het al eerder. Op ons Eiland aan de Veen leeft een echtpaartje Bosuilen. En wat we ook al wisten, is dat we eens één van de bosuilen op de foto zouden krijgen. Boerin Suuske was de eerste die één van de uilen op de foto kreeg, enkele dagen geleden toen ze op de houtkade bezig was en de roestplek ontdekte. Door simpelweg een lading poep naar boven te volgen, keek ze een Bosuil recht in de ogen. Ze maakte een foto, maar deze was niet van fantastische kwaliteit, maar wel heel herkenbaar een Bosuil.

Vandaag ging ik gewapend met mijn Sony camera en 200 mm telelens naar ons Eiland, in de hoop de foto van Boerin Suuske te overtreffen. Toen ik de parkeerplaats verliet, viel me op dat het hommeles was op de houtkade. Eksters en kraaien schreeuwden. Predatoren die er als de kippen bij zijn om de eieren en kuikens van andere vogels te roven. Toen ik op de kade aankwam, schreeuwden ze nog harder en zag ik een bosuil over het pad weg zweven. En toen werd het weer rustig…

Ik speurde de bomen af maar de bosuil was weg… Jammer! Had ik nu de fotocamera voor niets meegenomen? Ik borg de spullen op, pakte de knipschaar en tang en begon aan de klus om het pad van de kade weer toegankelijk te maken. De afgelopen weken was het pad weer aardig dichtgegroeid en ook de brug was glad en begroeid met takken en bladeren. Toen ik klaar was met de klus liep ik terug en zag de Bosuil in de boom mij bestuderen.

Snel liep ik terug naar mijn spullen om de fotocamera te halen en behoedzaam keerde ik weer terug naar de houtkade. Maar de Bosuil maakte het me niet gemakkelijk. De lens wilde maar niet goed focussen tussen het gebladerte en de Bosuil was zenuwachtig en zweefde weer weg. Maar toen viel me iets anders op… De Bosuil was niet alleen. Regelmatig hoorde ik een roep die klonk als een waarschuwing, maar dat kon niet de uil zijn die ik net trachtte te fotograferen. Toen moest ik weer denken aan het tumult eerder die middag met die kraaien en eksters. Zouden die Bosuilen soms een nest hoog in de bomen op onze houtkade hebben? Wat zou dat mooi zijn zeg! We hebben niet alleen Bosuilen die ons Eiland aan de Veen als jachtgebied gebruiken, maar zelfs een heus nest?

Op het einde van de middag pakte ik mijn spullen en gewapend met camera en telelens liep ik voor de laatste keer behoedzaam terug naar de brug. Ik had misschien wel een betere foto dan Boerin Suuske, maar niet naar tevredenheid. Ik keek nog eens omhoog, en ja! Daar zat ie weer! Weer was het moeilijk een foto te maken, maar ik was tevreden en liep verder en weer hoorde ik die korte, waarschuwende skwiek… Ik liep door, keek om me heen… En toen viel het kwartje! Al die tijd zat ik naar boven te kijken, maar het antwoord op alle tumult zat op ooghoogte me aan te staren: het Uilskuiken had het nest verlaten en ontdekte de wereld vervolgens als zogenaamde Takkeling. Met de telelens fotografeerde ik eerst het kuiken op nog geen 2 meter afstand. Een beetje lastig weer met de donkere houtkade en het felle licht daarachter. Na een aantal foto’s bedankte ik de uilen voor hun aanwezigheid en beloofde ze nu met rust te laten en liep terug naar de parkeerplaats. Daar aangekomen hoorde ik weer de kraaien. Ik besloot dat ik met Boerin Suuske deze ervaring moest delen en dat ik de Takkeling juist kon beschermen door toch in de buurt te blijven. Ik liep terug met een gewone groothoeklens en belde mijn Boerinnetje op. De kraaien verdwenen weer en hoewel de ouders mij nauwlettend in de gaten hielden, leken ze toch te accepteren dat ik de Takkeling zo dichtbij bleef fotograferen.

Toen Boerin Suuske aankwam, was de familie helemaal compleet. We bekeken eerst de Takkeling en liepen door de houtkade naar de tuin. We zagen vervolgens de ene Bosuil nog steeds hoog in de boom en toen zagen we ook de Bosuil die op de uitkijk stond en de waarschuwende skwieks gaf. En we keken elkaar allemaal aan. Wij naar boven en zij naar beneden…